Γιάννης Ελαφρός
▸ Εκφοβισμός από ΝΔ για «σχέδιο Δήμητρα», ψελλίσματα εντός ευρώ από ΣΥΡΙΖΑ και ΜέΡΑ25
Σε ένα ατέλειωτο προεκλογικό λούνα παρκ έχει μετατραπεί η χώρα, όπου τα κόμματα κυβερνητικής διαχείρισης χρησιμοποιούν πλήθος μεθόδων για να προσελκύσουν τον κόσμο, που τους κάνει νερά. Από την αρχή της εβδομάδας η ΝΔ έχει στήσει ολόκληρο «τρενάκι του τρόμου», όπου προσπαθεί να εκφοβίσει τη «μεσαία τάξη» με το φάντασμα του 2015 και το σχέδιο «Δήμητρα» του ΜέΡΑ25, το οποίο δήθεν οδηγεί σε κλείσιμο των τραπεζών και έξοδο από το ευρώ, απειλώντας με μια πιθανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με συμμετοχή ή ανοχή Βαρουφάκη.
Βεβαίως, δεν υπάρχει τίποτα πιο αστείο απ' αυτό. Το ίδιο το ΜέΡΑ25 ξεκαθαρίζει με καρφιτσωμένο τουίτ στον επίσημο λογαριασμό του πως «το Δήμητρα είναι ένα απαραίτητο εργαλείο άσκησης πολιτικής για κάθε δημοκρατική κυβέρνηση εντός της ευρωζώνης», ενώ αντίστοιχα ψηφιακά εργαλεία υπάρχουν ή προετοιμάζονται σε πολλές ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Εξάλλου, ο
Α. Τσίπρας είναι φανατικά υπέρ της ΕΕ, ενώ ο Γ. Βαρουφάκης έχει ξεκαθαρίσει επανειλημμένα πως δεν θέλει έξοδο από το ευρώ, ενώ θέλει να σώσει την ΕΕ. Εδώ ταιριάζει γάντι η πασίγνωστη ρήση του Μαρξ: Τα γεγονότα και οι προσωπικότητες της ιστορίας εμφανίζονται ξανά: Την πρώτη φορά ως τραγωδία, τη δεύτερη ως φάρσα. Η τραγωδία της εμπέδωσης των μνημονίων από τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015, η φάρσα του 2023…
Κι όμως πραγματικό θέμα υπάρχει, αλλά είναι άλλο, που καλύπτουν οι κραυγές της ΝΔ και του συστήματος. Από τη μια, οι τράπεζες κυριολεκτικά μας «κλείνουν το σπίτι», με την προώθηση δεκάδων χιλιάδων πλειστηριασμών και εξώσεων και την αρπακτική τους λειτουργία σε βάρος του λαού, παρότι έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί τρεις φορές με δημόσιο χρήμα. Από την άλλη, η Ευρωπαϊκή Ένωση προετοιμάζει τη νέα αντιλαϊκή εφόρμηση, μετά το «διάλειμμα» της πανδημίας, με επιστροφή στους σφαγιαστικούς όρους του Δημοσιονομικού Συμφώνου και τα «ματωμένα πλεονάσματα». Αν και τα παζάρια συνεχίζονται, η πρόταση της Κομισιόν την Τετάρτη ήταν σαφής: Κάθε κράτος μέλος πρέπει «να δεσμευτεί για ένα μεσοπρόθεσμο δημοσιονομικό διαρθρωτικό σχέδιο», με « =σαφείς στόχους για την επίτευξη σταδιακής και διαρκούς μείωσης των δεικτών του δημόσιου χρέους» (Βάλντις Ντομπρόβσκις, αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής). Αν σας θυμίζει μνημόνιο, δεν κάνετε λάθος. Η Γερμανία και οι σύμμαχοί της, μάλιστα, θεωρούν την πρόταση… μετριοπαθή.
Σε αυτές τις συνθήκες δεν απαιτείται σχέδιο «Δήμητρα», ούτε σχέδιο… «Κυριάκος», που είπε ο Τσίπρας στοχοποιώντας αποκλειστικά τον Μητσοτάκη, αλλά ένα ισχυρό κίνημα και μια ενισχυμένη Αριστερά που θα θέσει άμεσα τους στόχους της εθνικοποίησης των τραπεζών χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο και της απειθαρχίας, ρήξης και αποδέσμευσης από το ευρώ και την ΕΕ, ως βασικούς πυλώνες ενός συνολικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος πάλης και ανατροπής της αστικής πολιτικής και του συστήματος. Αυτό το πολιτικό πρόγραμμα αναδεικνύει σήμερα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την ώρα που το ΜέΡΑ25 αναλώνεται σε τεχνοκρατικές προτάσεις εντός ευρωζώνης και το ΚΚΕ αρνείται να προβάλει στο σήμερα και μέσα στο μαζικό κίνημα πολιτικούς στόχους ρήξης με το κεφάλαιο και την ΕΕ, στο όνομα μιας λαϊκής εξουσίας, που θα έρθει(;) με κομματική ζύμωση και ψήφο.
Μετά το «τρενάκι του τρόμου», ακολουθεί το «σπιτάκι των ψευδαισθήσεων», όπως αυτό που προσπάθησε να στήσει ο Κ. Μητσοτάκης την Τετάρτη, παρουσιάζοντας τις προεκλογικές υποσχέσεις της ΝΔ. Αφενός εμφάνισε μια εξιδανικευμένη εικόνα για το σήμερα, αφετέρου προχώρησε σε υποσχέσεις για αυξήσεις μισθών (950 ευρώ ο κατώτατος και 1.500 ο μέσος και οι δύο μεικτά στο… τέλος της επόμενης τετραετίας!) και κάποιες προσλήψεις, όπως στην Υγεία, πλήρως αναντίστοιχες βέβαια με τις εκρηκτικές ανάγκες. Παρά την προκλητική εξαπάτηση, είναι αξιοσημείωτο το γεγονός πως ο Μηττσοτάκης υποχρεώνεται να ασχοληθεί με τέτοια «τιποτένια» θέματα, όπως εκείνους «που είναι εξαρτημένοι από τον μισθό τους», τάζοντας αυξήσεις. Το κοινωνικό ζήτημα και το μέγα θέμα των μισθών εισβάλλει στην προεκλογική πασαρέλα, καθώς απασχολεί τρομερά τους εργαζόμενους και τους νέους που δεν αντέχουν να κάνουν άλλο «σκατοδουλειές για ψίχουλα». Τι να πουν όμως σε αυτόν τον κόσμο οι Μητσοτάκης, Τσίπρας και Ανδρουλάκης, όταν όλοι τους προσκυνούν τους δείκτες των επενδύσεων και των κερδών, τη «δημοσιονομική σταθερότητα», τον ΣΕΒ, τον ΣΕΤΕ κα την ΕΕ; Όταν ο μήνας δεν βγαίνει, όταν ο μέσος πραγματικός μισθός μειώθηκε στην Ελλάδα κατά 7,4% το 2022, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, και όταν οι φόροι έφτασαν τα 55,2 δισ. πέρυσι (στο μεγάλο τους μέρος από εργαζόμενους και λαϊκά στρώματα) για να βγει το «πλεόνασμα»;
Κανένας μισθός κάτω από 1.000 ευρώ, κάτω τα κέρδη, εθνικοποίηση τραπεζών, έξω από ΕΕ
Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρωτοστάτησαν στους εργατικούς αγώνες όλα τα προηγούμενα χρόνια, αναδεικνύοντας το κοινωνικό ζήτημα και θέτοντας μπροστά και πάνω από όλα τις ανάγκες και τα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας και των νέων εργαζομένων και σπουδαστών. Διεκδικώντας αυτό που μας ανήκει χωρίς τον Προκρούστη των ευρω-μνημονίων και του «εφικτού». Σήμερα, ενόψει της Εργατικής Πρωτομαγιάς που εκφράζει τον διεθνιστικό αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από την εκμετάλλευση και τα δεσμά του κεφαλαίου, υψώνουν ψηλά τα πανό και τις διεκδικήσεις, για να μην υπάρχει από τώρα κανένας μισθός κάτω από 1.000 ευρώ καθαρά, για μείωση του χρόνου εργασίας με καθολική εφαρμογή του 6ωρου-30ωρου την εβδομάδα, για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας παντού, για σταθερή δουλειά και ενιαίες εργασιακές σχέσεις ενάντια στην εργασία-λάστιχο, για αξιοπρεπές επίδομα ανεργίας σε όλους τους ανέργους.
Διαλύοντας τα κάλπη-κα σόου της εξαπάτησης, για να έρθει στο προσκήνιο η πραγματική ζωή, για να νικήσει η ζωή που μας αξίζει, χρειάζεται ανταρσία παντού, στον αγώνα και στην κάλπη.
