Πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 17/10 η συνεδρίαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού. Στη συνεδρίαση έγινε πλούσια συζήτηση γύρω από την πολιτική κατάσταση, την κατάσταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και πάρθηκαν αποφάσεις για τα άμεσα πολιτικά καθήκοντα του μετώπου στην επόμενη περίοδο. Η απόφαση ψηφίστηκε με ευρεία πλειοψηφία και θα συζητηθεί άμεσα σε όλες τις τοπικές και κλαδικές επιτροπές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ
ΑΠΟΦΑΣΗ ΠΣΟ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ 17/10/2021
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει μπει στο φετινό φθινόπωρο σοβαρά τραυματισμένη με τα αδιέξοδά της να εντείνονται. Οι καταστροφικές πυρκαγιές του καλοκαιριού, η χρεοκοπία στην αντιμετώπιση της πανδημίας, το κύμα ακρίβειας που φουντώνει σε συνδυασμό με όλες τις αντεργατικές επιθέσεις, τροφοδοτούν διαρκώς τη εργατική-λαϊκή οργή ενάντιά της. Οι διεθνείς εξελίξεις αναδεικνύουν επίσης την αποσταθεροποίηση του συστήματος, στο φόντο της πολλαπλής κρίσης του καπιταλισμού, που ασκεί περαιτέρω πιέσεις στον ελληνικό καπιταλισμό και την κυβέρνηση.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται να ξεδιπλώσει την πολιτική της παρέμβαση. Για να δυναμώσουν οι αγώνες κόντρα στις αντεργατικές επιθέσεις της άρχουσας τάξης και τις ρατσιστικές και σεξιστικές εκστρατείες που τις συνοδεύουν. Για να ανατραπεί η κυβέρνηση της ΝΔ και η πολιτική του κεφαλαίου και της ΕΕ από τα κάτω και από τα αριστερά, ενάντια στην συναίνεση και τις νέες αυταπάτες της «δημοκρατικής διακυβέρνησης». Αυτοί οι αγώνες, με την συνειδητή παρέμβαση της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής Αριστεράς χτίζουν τη δύναμη της εργατικής τάξης για να επιβάλλει τις δικές της λύσεις. Ανοίγουν το δρόμο για την αντικαπιταλιστική ανατροπή.
Α. Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΝΔ
1. Δυο χρόνια μετά το ξέσπασμα της πανδημίας οι άρχουσες τάξεις διεθνώς βρίσκονται αντιμέτωπες με τα αδιέξοδα ενός συστήματος σε κρίση. Στο ίδιο το μέτωπο της πανδημίας οι διαβεβαιώσεις ότι τα εμβόλια των πολυεθνικών του φαρμάκου θα έκλειναν αυτή τη δυσάρεστη παρένθεση ενός υποτίθεται «εξωγενούς σοκ» έχουν πάει περίπατο. Ακόμα και στις ΗΠΑ το ποσοστό εμβολιασμού είναι λίγο παραπάνω από το 50%, ενώ η μετάλλαξη Δ σαρώνει και οι νεκροί της πανδημίας αυξάνονται συνεχώς πλησιάζοντας 800.000 στις ΗΠΑ και τα 5.000.000 παγκοσμίως. Την ίδια στιγμή ένα σύστημα που στηρίζεται στη καταστροφική λογική του κέρδους στερεί τα εμβόλια από δισεκατομμύρια ανθρώπους στις φτωχότερες χώρες με πιο τραγικό παράδειγμα την Αφρική. Γι’ αυτό είναι σκέτη υποκρισία οι εκστρατείες των κυβερνήσεων όπως του Μητσοτάκη περί «υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού»: δεν είναι αντιμετώπιση της πανδημίας είναι πρόσχημα για απολύσεις και αντεργατικές επιθέσεις.
2. Παράλληλα πυκνώνουν τα μαύρα σύννεφα στην οικονομία. Η αντιμετώπιση του σοκ της πανδημίας ήταν τρις δολάρια «φτηνό χρήμα» από τις κεντρικές τράπεζες. Όμως, όπως συνέβη και τα προηγούμενα χρόνια μετά την Μεγάλη Ύφεση του 2008/9 αυτοί οι πακτωλοί χρήματος (περίπου 22 τρις δολάρια) το μόνο που κατάφεραν είναι μια ασθενική και αβέβαιη ανάκαμψη με γιγάντωση κάθε είδους κερδοσκοπικής φούσκας. Ο πανικός που έφερε τον Σεπτέμβρη στα διεθνή χρηματιστήρια η χρεοκοπία της κινέζικης εταιρείας ακινήτων Εβεργκραντ είναι ενδεικτικός.
Οι σημερινές δυσοίωνες προβλέψεις για την «τέλεια καταιγίδα» στην παγκόσμια οικονομία είναι ενδεικτικές. Εκτίναξη της τιμής των καυσίμων και της ενέργειας που δεν οφείλεται ούτε σε καμιά κατακόρυφη «αύξηση της ζήτησης», ούτε στην «πανδημία», ούτε στην «πράσινη μετάβαση», αλλά στην ιδιωτικοποίηση της ενέργειας και την μονοπώληση της αγοράς από τα μεγαθήρια που εκτινάσσουν τις τιμές, από το φόρτωμα της «πράσινης μετάβασης» στις πλάτες των λαών, και συνολικά από την πολλαπλή οικονομική, υγειονομική, οικολογική κρίση του καπιταλισμού που οδηγεί τις κοινωνίες σε μια πορεία χωρίς επιστροφή.
3. Η ταπεινωτική ήττα των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, μετά από 20 χρόνια βάρβαρης κατοχής της χώρας, είναι ταυτόχρονα και εκκωφαντική εκδήλωση της κρίσης της αμερικάνικης ηγεμονίας και παράγοντας όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Ένα χρόνο πριν, η πολιτική κρίση στις ΗΠΑ έκανε το γύρο του κόσμου με την εισβολή των οπαδών του Τραμπ στο Καπιτώλιο. Σήμερα, η πολιτική κρίση που πυροδότησε το φευγιό από το Αφγανιστάν έρχεται να ραγίσει το αφήγημα της «επιστροφής στην κανονικότητα» του Μπάηντεν.
Οι ΗΠΑ έχοντας αποτύχει να επικρατήσουν στρατιωτικά προσπάθησαν να μεθοδεύσουν μια διάδοχη κατάσταση όπου θα διατηρούσαν τον έλεγχο του Αφγανιστάν μέσω μιας κυβέρνησης μαριονέτα με την προσθήκη των Ταλιμπάν. Αυτό το σχέδιο απέτυχε. Ο στρατός του καθεστώτος-μαριονέτα άρχισε να καταρρέει πολύ πριν την τελική επίθεση των Ταλιμπάν.
Τώρα στο Αφγανιστάν κυριαρχούν οι Ταλιμπάν και το «μεγάλο παιχνίδι» για επιρροή και έλεγχο μόλις αρχίζει. Οι κυβερνήσεις της Ε.Ε έμειναν ανίσχυρες να διαμαρτύρονται για το «άδειασμα» από τον Μπάηντεν. Και όλες οι λυκοσυμμαχίες στην Ασία και τη Μ. Ανατολή μπαίνουν σε αμφισβήτηση και αναδιατάσσονται.
Η συμφωνία AUKUS (ΗΠΑ, Βρετανία, Αυστραλία) που στρέφεται ενάντια στην Κίνα είναι το τελευταίο παράδειγμα της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Ο «νέος αμερικάνικος αιώνας» που είχαν βάλει στόχο οι επεμβάσεις σε Αφγανιστάν και Ιράκ συναντά σημαντικά εμπόδια και εξελίσσεται πλέον με μετατόπιση της αιχμής του δόρατος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού προς τη Ν. Α. Ασία. Σ’ αυτή τη νέα κατεύθυνση, δημιουργεί καινούργιες συμμαχίες αλλά συναντά και ολοένα μεγαλύτερα προβλήματα.
4. Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει χρεοκοπήσει πολιτικά και εμφανίζεται τραυματισμένη και αυτό πλέον έχει αρχίσει να φαίνεται στις δημοσκοπήσειςΤα ρήγματα στη βιτρίνα της είναι πολλαπλά. Με τους νεκρούς της πανδημίας να έχουν ξεπεράσει τις 15,000 και το σύστημα υγείας ξεχαρβαλωμένο, οι εκστρατείες της «ατομικής ευθύνης» μόνο την οργή του κόσμου τροφοδοτούν και οι περσινές αναλύσεις περί Μητσοτάκη «Μωυσή» έχουν πάει περίπατο.
Οι πανηγυρισμοί για την «απογείωση» των ρυθμών ανάπτυξης στο α’ εξάμηνο του 2021 δεν πείθουν κανέναν, όταν οι εργαζόμενοι βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα κύμα ακρίβειας, μισθούς καθηλωμένους και συντάξεις πετσοκομμένες από το έκτρωμα του Χατζηδάκη. Το δημόσιο χρέος γιγαντώνεται, έχει φτάσει το 220% του ΑΕΠ και αυξάνεται. Το 2010 η Ελλάδα μπήκε στα μνημόνια με δημόσιο χρέος 120%. Προς το παρόν η κυβέρνηση αποφεύγει τη «μέρα της κρίσης» λόγω της πολιτικής της ΕΚΤ. Αλλά η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει.
Η αποπομπή του Χρυσοχοΐδη στον ανασχηματισμό του Σεπτέμβρη ήταν έμμεση ομολογία της χρεοκοπίας της πολιτικής της «μηδενικής ανοχής στην ανομία» και της καταστολής. Η προσπάθεια του Μητσοτάκη να παραστήσει τον πρωτοπόρο της «πράσινης μετάβασης» έγινε αποκαΐδια στη Βαρυμπόμπη και στην Εύβοια.
Αυτά δεν σημαίνουν ότι η κυβέρνηση παραιτείται από τις επιθέσεις της. Αντίθετα γίνεται πιο επικίνδυνη για την εφαρμογή της πιο άγριας πολιτικής σε όλα τις πλευρές της κοινωνικής ζωής.
Η ανάληψη του υπουργείου Υγείας από τον «μεταφασίστα» Πλεύρη δεν είναι μόνο κλείσιμο του ματιού στην ακροδεξιά. Είναι και σήμα κλιμάκωσης της επίθεσης για ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ, παράδοσής του στους εργολάβους και τα αρπακτικά των κερδοσκοπικών funds που απλώνουν χέρι στην επικουρική ασφάλιση.
Η Κεραμέως συνεχίζει την επίθεση της συρρίκνωσης της δημόσιας παιδείας, από το σχολείο μέχρι την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η παιδεία για «λίγους και εκλεκτούς» έφερε τεράστια όξυνση των ταξικών φραγμών, «σφαγή» 40 χιλιάδων μαθητών/τριών με την ΕΒΕ από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, συγχωνεύσεις καταργήσεις τμημάτων στα ΑΕΙ. Η λεγόμενη «αυτονομία του σχολείου» και η «αξιολόγηση» των σχολικών μονάδων δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μέθοδος να καταταχτούν στα «μειονεκτικά», τα σχολεία των λαϊκών περιοχών και πολλά από αυτά να κλείσουν όπως έγινε άλλωστε κι εκεί που εφαρμόστηκαν τέτοια μέτρα. Η «αξιολόγηση» των εκπαιδευτικών θέλει να μας επαναφέρει στις μαύρες εποχές των επιθεωρητών στα σχολεία. Η μείωση των δαπανών για την παιδεία γίνεται όχι μόνο για να εξασφαλιστούν λεφτά για τις δυνάμεις καταστολής, τις επιχειρήσεις και τους πολεμικούς εξοπλισμούς, αλλά και για να βάλουν τους χορηγούς και τις επιχειρήσεις στα σχολεία!
Η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζοντας την πολιτική ΣΥΡΙΖΑ, προωθεί τη νέα συμφωνία Ελλάδας-ΗΠΑ, τους εξοπλισμούς και τα σχέδια της ΑΟΖ, σε μια νέα βαθύτερη, ακόμα πιο επικίνδυνη σύμπλευση με ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και την μετατροπή της χώρας σε νατοϊκό προγεφύρωμα. Η πρόσφατη ελληνογαλλική «αμυντική συμφωνία» αποτελεί μια πολύ επικίνδυνη επιθετική κλιμάκωση των αστικών και ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην περιοχή. Η Ελλάδα δεσμεύεται για την συμμετοχή της στις εκστρατείες του γαλλικού ιμπεριαλισμού στην Αφρική και αλλού, ενώ με τις αγορές 10 δις ευρώ κάνει ένα τεράστιο βήμα όχι μόνο στον δρόμο της οικονομικής καταστροφής, αλλά και της κλιμάκωσης του αδιέξοδου και αντιδραστικού εξοπλιστικού ανταγωνισμού στην περιοχή για την αναβάθμιση του οικονομικού και γεωπολιτικού της ρόλου.
Η «πράσινη ανάπτυξη», η «απολιγνιτοποίηση» είναι το φύλλο συκής για το πάρτι των εταιρειών ενέργειας, των κατασκευαστικών και των τραπεζών, που υπηρετεί η κυβέρνηση με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ.
5. Οι επιθέσεις είναι και ιδεολογικές σε συντονισμό με τις άρχουσες τάξεις διεθνώς. Ο ρατσισμός είναι στην κορυφή της ατζέντας όλων των κυβερνήσεων της ΕΕ και της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Αντί να δουν τις ευθύνες τους για το 20χρονο ματοκύλισμα του Αφγανιστάν, βρίσκουν διέξοδο στον ρατσισμό του «κανείς Αφγανός δεν χωράει» που μεταφράζεται σε δολοφονικούς φράκτες και «επαναπροωθήσεις», στρατόπεδα-κολαστήρια για τους πρόσφυγες, κυνήγι των μεταναστών, σε συνεργασία με τον «άσπονδο εχθρό» Ερντογάν. Αυτή η πολιτική ανοίγει το δρόμο και για την επανεμφάνιση των φασιστών αλλά και για κάθε λογής επιθέσεις στα δημοκρατικά δικαιώματα όλων των εργαζόμενων.
Από κοντά οι σεξιστικές επιθέσεις. Στις ΗΠΑ το Ανώτατο Δικαστήριο ανοίγει την πόρτα για την κατάργηση μιας ιστορικής κατάκτησης του γυναικείου κινήματος και των αγώνων της δεκαετίας του ’60 και του ’70: του δικαιώματος στην έκτρωση. Και εδώ η κυβέρνηση της ΝΔ εξαπολύει συστηματικά επιθέσεις ενάντια στο δικαίωμα των γυναικών να ορίζουν το σώμα τους, καλύπτει γυναικοκτονίες, φορτώνει τα βάρη της πανδημίας στις εργαζόμενες. Ο Πλεύρης ήταν επίσης και ο συνήγορος των δολοφόνων του Ζακ, οι υπουργοί της ΝΔ στήριξαν τα συνέδρια περί «υπογεννητικότητας», ψήφισαν τον αντιδραστικό νόμο για την «συνεπιμέλεια».
6. Συνολικά, η κυβερνητική ατζέντα είναι μια ατέλειωτη σειρά εσπευσμένης εξόφλησης γραμματίων στα αφεντικά της. Δεν είναι οδοστρωτήρας που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του όπως υποστήριζαν διαφόρων ειδών εκτιμήσεις δυο χρόνια πριν. Τον Σεπτέμβρη του 2019 το ΠΣΟ εκτιμούσε αντίθετα ότι: «Το πρόβλημα, ωστόσο, για τη ΝΔ και την άρχουσα τάξη είναι ότι οι επιθυμίες τους βρίσκονται αντιμέτωπες με την πραγματικότητα» και ότι το συνολικό της σχέδιο είναι «έωλο». Αυτή η εκτίμηση επιβεβαιώνεται.
Β. ΣΤΟ ΤΑΞΙΚΑ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΧΥΡΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ Η ΕΛΠΙΔΑ.
7. Η γενικευμένη δυσαρέσκεια και οργή απέναντι στην κυβέρνηση δεν έχει πέσει από τον ουρανό, δεν είναι προϊόν κάποιων αφηρημένων αντικειμενικών παραγόντων. Έχει πίσω της τους αγώνες δυο χρόνων ενάντια στην κυβέρνηση που δεν σταμάτησαν ούτε με την πανδημία, όταν όλο το βάρος της αστικής προπαγάνδας έπεφτε στην «ατομική ευθύνη» και στο «μένουμε σπίτι».
Οι πανεργατικές απεργίες του Μάη και του Ιούνη ενάντια στο αντισυνδικαλιστικό έκτρωμα του Χατζηδάκη ήταν καμπή από αυτή την άποψη. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι/ες απέργησαν σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα παρά την παραλυτική και υπονομευτική στάση των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ και συνολικά της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας όπως με την απαράδεκτη ακύρωση της απεργίας της 3 Ιούνη.
Σημαντική ευθύνη για την εξέλιξη αυτή είχαν και οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, καθώς η ακύρωση της απεργίας, δυσκόλεψε σημαντικά την κλιμάκωση των αγώνων δίνοντας το «μήνυμα» ότι πανεργατική απεργία «δεν γίνεται χωρίς την ΓΣΕΕ», ενίσχυσε την δυσπιστία ανάμεσα στους εργαζόμενους που είδαν σε μια νύχτα να ακυρώνονται αποφασισμένες απεργίες. .
Το διαρκές απεργιακό αντάρτικο στα νοσοκομεία, με 24ωρες απεργίες, στάσεις εργασίας, διαδηλώσεις, ενάντια στις απολύσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις είναι ο μόνιμος πονοκέφαλος της ΝΔ. Οι εργαζόμενοι πέτυχαν νίκες, με την απόκρουση απολύσεων χιλιάδων συμβασιούχων/επικουρικών. Η κυβέρνηση έσπασε τα μούτρα στην προσπάθεια να απολύσει τον Κ. Καταραχιά, πρόεδρο του σωματείου του Αγ. Σάββα. Ο Αύγουστος σημαδεύτηκε από τις μαζικές και οργισμένες κινητοποιήσεις ενάντια στις απολύσεις με πρόσχημα τους «ανεμβολίαστους» και με την μαζική και μαχητική συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις στην ΔΕΘ τον Σεπτέμβρη. Η νίκη των εργαζόμενων στην e-food ήρθε να επιβεβαιώσει αυτή τη δυναμική και να διαψεύσει τις Κασσάνδρες που είχαν «θάψει» την εργατική τάξη. Και η μάχη συνεχίζεται. Ο χώρος της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης βρίσκεται σε αγωνιστικό αναβρασμό για απεργιακή σύγκρουση με την κυβέρνηση. H συγκλονιστική απεργία στις 11/10 που περικύκλωσε το Εφετείο στην Αθήνα (θυμίζοντας την περσινή 7/10 την ημέρα της καταδίκης της ΧΑ) και απλώθηκε πανελλαδικά με ποσοστά που ξεπέρασαν και το 90% δείχνει τη δυνατότητα να γενικευτούν οι νίκες της τάξης μας!
Η μεγαλειώδης αυτή απεργία και συγκέντρωση των εκπαιδευτικών, ενάντια στα σχέδια του Υπουργείου Παιδείας για την αξιολόγηση – διάλυση του δημόσιου σχολείου, βρέθηκε αντιμέτωπη με το πραξικόπημα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στη συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ καθώς και την άρνητική στάση της πλειοψηφίας του Δ.Σ. της ΔΟΕ, που δεν δίνουν απεργιακή – αγωνιστική συνέχεια και κλιμάκωση στη μάχη των εκπαιδευτικών. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλέι και οι δυνάμεις της θα συμβάλλουν ώστε να υλοποιηθεί η απόφαση δεκάδων Γ.Σ. για συνέχιση της απεργίας- αποχής, για απεργία στις 21/10 μαζί με τους εργαζόμενους στην Υγεία. Τώρα είναι η ώρα, ο αγώνας των εκπαιδευτικών να περάσει και να οργανωθεί από τους ίδιους μέσα από τις Γενικές τους Συνελεύσεις. Ο συντονισμός των αγώνων στην Υγεία, παιδεία, ενέργεια είναι η απάντηση στα σχέδια της κυβέρνησης για τη διάλυση του δημόσιου χαρακτήρα τους.
Το φοιτητικό κίνημα ακύρωσε με μαζικά συλλαλητήρια την απαγόρευση των διαδηλώσεων, έδιωξε τα ΜΑΤ απ’ τους δρόμους και πυροδότησε την οργή ενάντια στην αστυνομοκρατία στις γειτονιές. Οι φοιτητές/τριες έγιναν το κέντρο για όλο το εκπαιδευτικό κίνημα και ανάγκασαν την Κεραμέως και τους συνεργάτες της να αναβάλει την είσοδο της αστυνομίας στις σχολές. Με τις σχολές ανοιχτές πλέον το φοιτητικό κίνημα ετοιμάζεται για την κλιμάκωση της μάχης με τις αντιδραστικές επιθέσεις της κυβέρνησης.
8. Μέσα στην πανδημία και το λοκντάουν ξεκίνησε το κίνημα #metoo που ξεσήκωσε θύελλα παντού, αναγκάζοντας την κυβέρνηση να ξηλώσει διάφορα στελέχη που χρόνια σιτίζονταν από τον μηχανισμό της στα αθλητικά σωματεία, και να βάλει στη φυλακή όσους δεν μπορούσε να γλυτώσει, όπως τον «καλλιτεχνικό διευθυντή» του Εθνικού Θεάτρου. Ανάγκασε το κυβερνητικό επιτελείο να πάρει πίσω το «1ο Πανελλήνιο Συνέδριο Γονιμότητας και Αναπαραγωγικής Αυτονομίας», αυτή την προκλητική σεξιστική φιέστα. Έδωσε μάχη για να μην περάσει ο νόμος για τη συνεπιμέλεια και οργάνωσε την πανεργατική απεργία στις 8 Μάρτη με τη στήριξη των συνδικάτων και τη συμμετοχή μεταναστριών και προσφυγισσών από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι γυναίκες βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των μεγαλύτερων εργατικών κινητοποιήσεων και απεργιών στα νοσοκομεία, στην εκπαίδευση, στην πρόνοια, στους δήμους.
9. Ο απεργιακός ξεσηκωμός των εργαζόμενων στην e-food στα τέλη του Σεπτέμβρη που στέφθηκε με νίκη, συμπυκνώνει διεργασίες που ξετυλίχτηκαν μέσα στον ενάμιση χρόνο της πανδημίας. Η εργατική τάξη δεν εξατομικοποιείται, στρέφεται στο συλλογικό αγώνα και τα συνδικάτα παρά το σιωπητήριο που βαράνε οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Η άρχουσα τάξη θέλει να γενικεύσει τις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις παντού αλλά οι κατεξοχήν «ελαστικά» εργαζόμενοι, οργανώνονται, ενώνονται με την υπόλοιπη εργατική τάξη με κοινά αιτήματα, και νικάνε. Αντί να ξεριζώσει τον συνδικαλισμό από τα νοσοκομεία και τα σχολεία η κυβέρνηση τον βρίσκει μπροστά της σε κάτεργα του ιδιωτικού τομέα. Δεν πρόκειται για «απλές» συνδικαλιστικές μάχες, αλλά για δυο κόσμους που συγκρούονται.
Ο αγώνας στην e-food δείχνει ότι μπορεί να ανοίξει ένας άλλος δρόμος στο εργατικό κίνημα. Με αποφασιστικότητα και μαζικότητα στην δράση. Με ενότητα «από τα κάτω» πάνω στην βάση μιας μαχητικής διεκδίκησης. Με καίρια αιτήματα που να ανταποκρίνονται σε θεμελιώδη αιτήματα της εργατικής τάξης (μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου), με ενότητα και λαϊκή συμπαράσταση αξιοποιώντας όλα τα μέσα (και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κλπ).
Αυτό είναι το κύριο συμπέρασμα της περιόδου..
10. Οι αντιφασιστικοί και αντιρατσιστικοί αγώνες έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στις μάχες του κινήματος το προηγούμενο διάστημα. Η καταδίκη της ναζιστικής συμμορίας πέρσι τον Οκτώβρη ήταν μια ιστορική νίκη του κινήματος με την πρωτοπόρα δουλειά συντρόφων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η πάλη ενάντια στις ρατσιστικές επιθέσεις της κυβέρνησης που εντείνονται κάθε μέρα που περνάει είναι αιχμή για την παρέμβασή μας. Καταρχάς γιατί είναι η απάντηση στους φασίστες και την ακροδεξιά που προσπαθούν να ανασυνταχτούν στο θερμοκήπιο που δημιουργούν οι αντιδραστικές πολιτικές της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης. Εκδήλωση αυτής της προσπάθειας ήταν οι τραμπούκικες επιθέσεις στην Θεσσαλονίκη (Σταυρούπολη, Εύοσμος, Ηλιούπολη) και στην Αθήνα (Ν. Ηράκλειο, Ζωγράφου) πριν δυο βδομάδες. Υπόθεση του κινήματος, με «ατμομηχανή» την αντικαπιταλιστική Αριστερά, είναι η απάντηση σε κάθε προσπάθεια της ακροδεξιάς και των φασιστών να ανασυνταχτούν προσπαθώντας να ψαρέψουν από τη δυσαρέσκεια του κόσμου.
Η ακροδεξιά επιχειρεί να επενδύσει στον εθνικισμό, τον ρατσισμό, και τον ανορθολογισμό, να ενισχύσει και να επενδύσει στο «αντιεμβολιαστικό κίνημα» μαζί με την εκκλησία και άλλους αντιδραστικούς κύκλους. Απαιτείται σταθερό μέτωπο ενάντια σε αυτή την προσπάθεια.
Επιπρόσθετα, η μάχη ενάντια στις ρατσιστικές επιθέσεις της ΝΔ που δίνουν χώρο στους φασίστες είναι άμεσα δεμένη με τη μάχη ενάντια στις αντεργατικές επιθέσεις. Η κυβέρνηση θέλει να διαλύσει τις συμβάσεις για όλους/ες και ταυτόχρονα στέλνει στους ξενοδόχους φίλους της για «μαθητεία», τζάμπα εργασία, 16χρονα προσφυγόπουλα και νέους μετανάστες «χωρίς χαρτιά». Απολύει χιλιάδες εργαζόμενους από τα νοσοκομεία με το πρόσχημα του εμβολιασμού και ο «μεταφασίστας» Πλεύρης είναι εκεί, να κλείνει το μάτι στα φασισταριά που εμφανίζονται με το μανδύα του «αντιεμβολιαστή». Η πάλη ενάντια στο ρατσισμό της κυβέρνησης δίνει δύναμη στον αγώνα των συνδικάτων της υγείας για μονιμοποιήσεις, μαζικές προσλήψεις για ΕΣΥ «για κάθε μετανάστη και ανασφάλιστο».
Γ. ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ;
11. Κι όμως, σε τέτοιες συνθήκες ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταφέρνει να προβάλλει σαν η εύλογη εναλλακτική λύση απέναντι στη ΝΔ, παρά τις προσπάθειες του Τσίπρα να εμφανίσει την αξιωματική αντιπολίτευση να βαδίζει προς την εκλογική νίκη. Όλο το προηγούμενο διάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε στα απώτατα δυνατά όρια την «υπεύθυνη αντιπολίτευση». Μπορεί η υπουργοποίηση Αποστολάκη να κατέληξε σε φιάσκο για τον Μητσοτάκη αλλά η κίνηση ήταν ενδεικτική πόσο έχει ανάγκη η κυβέρνηση το δεκανίκι της «συναίνεσης», που την έχει δώσει απλόχερα ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα ζητήματα. Και μόνο το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ψηφίσει παραπάνω από τα μισά νομοσχέδια της ΝΔ επιβεβαιώνει αυτή την άποψη.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν βάζει ζήτημα ανατροπής αυτής της κυβέρνησης, αλλά δεν υπόσχεται καν ότι αν κερδίσει τις εκλογές -όταν γίνουν- θα είναι η «δεύτερη φορά Αριστερά». Το σύνθημα πλέον είναι η «προοδευτική κυβέρνηση» στα πρότυπα της ευρωπαϊκής «κεντροαριστεράς» και του Μπάηντεν στις ΗΠΑ. Στη δεξιά κατηφόρα πετιούνται τα οποιαδήποτε μπαγκάζια ακόμα και των αναφορών στις «υποτελείς τάξεις», στην ίδια την Αριστερά. Πλέον, η αναφορά, διά στόματος Τσίπρα στη ΔΕΘ είναι η «μεσαία τάξη». Με άλλα λόγια σε συνθήκες ταξικής πόλωσης και εργατικής οργής, ο ΣΥΡΙΖΑ συνολικά επιλέγει την προσαρμογή στην πιο δεξιά σοσιαλδημοκρατία.
12. Αντίθετα, το ΚΚΕ διεκδικεί τα σκήπτρα της αριστερής αντιπολίτευσης στη ΝΔ. Στην πραγματικότητα όμως είναι το κόμμα που σε κάθε κρίσιμη συγκυρία τοποθετείται ως δύναμη που αρνείται την συνολική πολιτική σύγκρουση με την κυρίαρχη πολιτική και την κυβέρνηση της ΝΔ, είτε στο όνομα ότι «δεν είναι εφικτό για το εργατικό κίνημα να σπάσει τα όρια των αρνητικών συσχετισμών», είτε λέγοντας πως ο συνολικός πολιτικός αντικυβερνητικός αγώνας «ευνοεί τον ΣΥΡΙΖΑ» . Οι αγώνες της εργατικής τάξης αλλάζουν τους συσχετισμούς, αλλά οι ρεφορμιστικές ηγεσίες αρνούνται αυτή τη δυναμική. Αυτή είναι η ουσία του ρεφορμισμού, ακόμα και του αριστερού.
Αυτός ο ψεύτικος ρεαλισμός των «αρνητικών συσχετισμών» φέρνει σε τελική ανάλυση δεξιές προσαρμογές, όπως στα λεγόμενα «εθνικά θέματα» (ΑΟΖ, Πρέσπες), στα οποία το ΚΚΕ αποδέχεται άκριτα το «δίκαιο» των διεκδικήσεων της ελληνικής αστικής τάξης στο όνομα των «κυριαρχικών δικαιωμάτων» και υποβαθμίζει τις αυτοτελείς επιδιώξεις της. Τον Μάρτη του 2020 όταν η κυβέρνηση κήρυττε πόλεμο στους πρόσφυγες στον Έβρο, ο ΣΥΡΙΖΑ ενέκρινε το κλείσιμο των συνόρων, το ΚΚΕ μιλούσε και αυτό για «ασύμμετρη απειλή». Όταν στις 9 Αυγούστου 2021 χιλιάδες διαδήλωσαν ενάντια στην κυβέρνηση των εμπρηστών, ο Ριζοσπάστης επέλεξε να επιτεθεί στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ γιατί με τα αντικυβερνητικά συνθήματα υποτίθεται ρίχνουμε νερό στο μύλο του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή την στιγμή ακριβώς που ο Τσίπρας έκανε «εποικοδομητικές προτάσεις» στον Μητσοτάκη. Η ηγεσία του ΚΚΕ προβάλει το «αντέξαμε» (στον απολογισμό στο 21ο συνέδριό του). Όμως, αυτό που χρειάζεται το κίνημα δεν είναι την Αριστερά της «αντοχής» αλλά την Αριστερά της ανατροπής.
13. Το ΜΕΡΑ 25 από την άλλη είναι αρχηγικό προσωποπαγές κόμμα της παλιάς κευνσιανής σοσιαλδημοκρατίας. Περιορίζει την πολιτική του σε ένα σύνολο «άμεσων» και «ρεαλιστικών» προτάσεων, ρητά μέσα στα πλαίσια της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και του συστήματος, προβάλλοντας τη γραμμή της υπεύθυνης ανυπακοής ενάντια στην «αρπακτική ολιγαρχία» υποστηρίζοντας την «υγιή δημιουργική πράσινη επιχειρηματικότητα» Διακηρύσσει ότι «η παραμονή στην ΕΕ είναι αδιαπραγμάτευτη. Συνολικά με τη πολιτική του προωθεί την ταξική συνεργασία τη συναίνεση και τη συνδιαχείριση του καπιταλισμού με μια «άλλη προοδευτική κυβέρνηση» ενώ δηλώνει ότι η «Ελλάδα θα πληρώσει όλο το χρέος εις το διηνεκές». Επιδιώκει να επιδράσει στο κίνημα και την αριστερά, με την -συμβολική- παρουσία του στις κινητοποιήσεις και τις προτάσεις του για «μέτωπο υπεράσπισης της δημοκρατίας».
Δ. ΜΕ ΤΙΣ ΜΑΧΕΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΝΔ ΚΑΙ ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΏΝ ΤΗΣ ΙΣΧΥΡΗ ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΙΣΧΥΡΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
14. Τα πολιτικά ερωτήματα «πως θα πληρώσει την κρίση το κεφάλαιο και όχι η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα», «πως θα ανατραπεί η πολιτική και η κυβέρνηση της ΝΔ», αλλά και «μετά τη ΝΔ, τι;» τίθενται πιο ανοιχτά και πιεστικά και καθορίζουν την πολιτική διαπάλη.
Η πολύπλευρη και βαθιά κρίση του καπιταλισμού, τα εντεινόμενα αδιέξοδα και αντιθέσεις και οι αγώνες των κάτω, που παρά τις λυσσασμένες προσπάθειες της κυβέρνησης δεν σταματούν, δίνουν μια πραγματική δυνατότητα για ρήγματα και ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής, όχι για ευχολόγιο κάποιων «ρομαντικών». Οι αγώνες της προηγούμενης περιόδου και αυτοί που έρχονται, διαμορφώνουν αιτήματα κλειδιά στην σύγκρουση που θα εντείνεται σε όλα τα μέτωπα της ταξικής πάλης. Η παρέμβαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το επόμενο διάστημα χρειάζεται να έχει στόχο την οργανωτική και πολιτική στήριξη αυτών των μαχών, την γενίκευση των αιτημάτων τους, την διαμόρφωση των όρων της οργανωμένης, συλλογικής δύναμης της εργατικής τάξης και των φτωχών λαικών στρωμάτων με ορίζοντα την εξουσία της εργατικής τάξης. Την προβολή μέσα στους αγώνες και σε σύνδεση με αυτούς της εργατικής αντικαπιταλιστικής προοπτικής, με στόχο την αντίσταση, τον κλονισμό και την ανατροπή της πολιτικής και της κυβέρνησης της ΝΔ, της καπιταλιστικής επίθεσης συνολικά, της συναίνεσης, των αστικών εναλλακτικών λύσεων τύπου ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ,
Ο αγώνας για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής, της κυβέρνησης της ΝΔ και της πολιτικής του κεφαλαίου, κατηγορείται από ορισμένες δυνάμεις της αριστεράς σαν «αγώνας που ευνοεί τον ΣΥΡΙΖΑ». Όμως ισχύει το αντίθετο. Όχι μόνο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ και οι λοιπές «δημοκρατικές δυνάμεις» δεν θέτουν καν ζήτημα ανατροπής της κυβέρνησης και συναινούν επί της ουσίας στις βασικές πλευρές της πολιτικής της. Αλλά και γιατί όσο η επίθεση της άρχουσας τάξης προχωράει, η μάχη σε κάποια επιμέρους «σημεία», οι αποκομμένοι μεταξύ τους αγώνες χωρίς τον συντονισμό, την γενίκευση, την πολιτικοποίηση και την συνολική τους στόχευση με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης από τα κάτω και απ’ τα αριστερά, μπορεί να ενισχύουν τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες που καλλιεργεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, για την οποία ο μόνος δρόμος για να σταματήσει αυτή η επίθεση είναι η «κοινοβουλευτική εναλλαγή» και η «δημοκρατική κυβέρνηση».
Δίνουμε πολιτική μάχη ώστε το περιεχόμενο και η κατεύθυνση των αγώνων να είναι αντικυβερνητικοί και αντισυναινετικοί αλλά και ταυτόχρονα να αμφισβητούν και να συγκρούονται με τη πολιτική του ίδιου του συστήματος αναδεικνύοντας έτσι την εργατική αντικαπιταλιστική εναλλακτική απέναντι και στην κυβέρνηση αλλά και σε όλους τους επίδοξους διαχειριστές. Στην εκπαίδευση, για παράδειγμα, η μάχη ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία πρέπει να συνοδεύεται με την μάχη ενάντια στην επιχειρηματική στροφή και τους ταξικούς φραγμούς που προϋπόθεσή τους είναι ο αυταρχισμός. Η μάχη ενάντια στον Νόμο Χατζηδάκη να αποκαλύπτει ότι πρόκειται για προαπαιτούμενο του Ταμείου Ανάκαμψης, ώστε να κατανοείται η αντιδραστική του φύση και να ωριμάζει η πάλη ενάντια στην μεταμνημονιακή επιτροπεία και την ΕΕ.. Αντίστοιχα η πάλη ενάντια στον ρατσισμό να συνδέεται με την αντίθεση στην Ευρώπη φρούριο, με τους αστικούς και τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που γεννάνε πολέμους, προσφυγιά, φτώχια.
Η κατεύθυνση αυτή δεν μπαίνει σαν στοιχείο «διαχωρισμού» στην δράση από άλλες μαχόμενες δυνάμεις. Στόχος μας είναι η μαχητική ανατρεπτική κοινή δράση όλων των μαχόμενων δυνάμεων. Μπαίνει όμως σαν στοιχείο εμβάθυνσης τους, και αυτό ενισχύει και δεν αποδυναμώνει τους ίδιους τους αγώνες.
Για να προχωράμε στον στόχο αυτό απαιτούνται μαζικοί αγώνες, ανάπτυξη ενός μαχητικού, πολιτικοποιημένου εργατικού και λαϊκού κινήματος, συγκέντρωση δυνάμεων, γύρω από το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και μέτωπο.
Για τον λόγο αυτό μπαίνουμε μπροστά σε ενωτικούς, μαχητικούς αγώνες. Παλεύουμε για την απεργιακή κλιμάκωση για την ανατροπή όλων των αντεργατικών επιθέσεων της ΝΔ σε εργασιακές σχέσεις, μισθούς, ασφάλιση, Υγεία και Παιδεία.
Το τσάκισμα της επίθεσης στους εργαζόμενους στα νοσοκομεία, με τις απολύσεις των «ανεμβολίαστων» θα είναι δυνάμωμα του κινήματος που μπορεί να αποκρούσει συνολικά την ιδιωτικοποίηση, να επιβάλλει την κρατικοποίηση των κλινικαρχών, να κάνει την Υγεία δημόσιο και δωρεάν αγαθό για όλους/ες.
Ο αγώνας ενάντια στο αντεργατικό τερατούργημα Χατζηδάκη για την κατάργησή του στην πράξη είναι αναπόσπαστα δεμένος με την πάλη για την βελτίωση της θέσης της εργατικής τάξης και του λαού, για ριζικές αυξήσεις πέρα από τα ψίχουλα των υποσχέσεων για 800 ευρώ βασικό, πλήρη αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων, αποκλειστικά δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα ενάντια στην ιδιωτικοποίησή του. μείωση της εκμετάλλευσης που εξακοντίζεται με στόχο την κατάργησή της.
Οι απεργίες και καταλήψεις μπορούν να τσακίσουν το σύνολο της αντιδραστικής μεταρρύθμισης της Κεραμέως και να χτίσουν τη δύναμη που θα επιβάλλει δημόσια δωρεάν Παιδεία, χωρίς «χορηγούς», ταξικούς φραγμούς και εξεταστικά κόσκινα σε όλες τις βαθμίδες της,
Παλεύουμε ενάντια σε όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ακόμα και αν παίρνουν το μανδύα του «ανθρωπισμού» ή της «υπεράσπισης των γυναικών» όπως στην περίπτωση του Αφγανιστάν. Καμιά συμμετοχή του ελληνικού στρατού σε αυτά τα εγκλήματα. Διεκδικούμε να κλείσει η Σούδα, να μη γίνει αμερικάνικη βάση η Σκύρος και ο Έβρος. Δεν πολεμάμε για τις ΑΟΖ όχι στην κούρσα των εξοπλισμών.
Η πάλη ενάντια στις ρατσιστικές εκστρατείες της άρχουσας τάξης με προμετωπίδα το σύνθημα ΝΑΙ στους πρόσφυγες ΟΧΙ στους φασίστες μπορεί και πρέπει να γίνει κορυφαία αιχμή του κινήματος των εργαζόμενων και της νεολαίας. Ένα χρόνο μετά την ιστορική νίκη της καταδίκης της ναζιστικής συμμορίας δεν αφήνουμε τους φασίστες να ανασυγκροτηθούν, συγκρουόμαστε με την κυβέρνηση της ΝΔ που θέλει να χρησιμοποιήσει το ρατσισμό, τα κλειστά σύνορα, σαν σωσίβιο.
Η πάλη ενάντια στις σεξιστικές επιθέσεις της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης είναι κεντρικό μέτωπο πάλης της επόμενης περιόδου. Για την εργατική τάξη τα αιτήματα ενάντια στις σεξιστικές διακρίσεις και επιθέσεις της εργοδοσίας, η υπεράσπιση και ανάπτυξη των ιστορικών κατακτήσεων του εργατικού και φεμινιστικού κινήματος (πληρωμένες άδειες μητρότητας / πατρότητας, λιγότερα χρόνια συνταξιοδότησης, δωρεάν παιδικοί σταθμοί, δημόσια γηροκομεία, κλπ).παίζουν κεντρικό ρόλο. Η διεκδίκηση για ελεύθερες και δωρεάν εκτρώσεις, δένεται με την πάλη ενάντια στη διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών Είναι η απάντηση στην μόνιμη και διαρκή επιδίωξη του κεφαλαίου να διαλυθούν οι δημόσιες δομές και να αντικατασταθούν με την «ατομική ευθύνη» φορτώνοντας τα βάρη στην λαϊκή οικογένεια και πρώτα απ’ όλα στις πλάτες των γυναικών της εργατικής τάξης.
Ενάντια στον καπιταλισμό της κλιματικής κρίσης και της περιβαλλοντικής καταστροφής αναπτύσσεται ένα παγκόσμιο κίνημα. Οι κινητοποιήσεις με αφορμή την COP-26 στη Γλασκώβη στις 6 Νοέμβρη είναι το επόμενο διεθνές ραντεβού αυτού του κινήματος. Σαν αντικαπιταλιστική Αριστερά έχουμε να πρωτοστατήσουμε σε αυτές τις μάχες. Για πραγματικά μέτρα για την στήριξη των πυρόπληκτων, για να μη γίνουν οι καμένες εκτάσεις κερδοσκοπικό παιχνίδι των εταιρειών και των λοιπών κυβερνητικών φίλων. Για να περάσει ο έλεγχος όλου του τομέα της ενέργειας στο δημόσιο με εργατικό έλεγχο κόντρα στις σκανδαλώδεις ιδιωτικοποιήσεις της «απολιγνιτοποίησης». Καμιά εξόρυξη, οι υδρογονάνθρακες να μείνουν στο βυθό αντί να τροφοδοτούν τους πολεμικούς ανταγωνισμούς για τις ΑΟΖ.
16. Οι παραπάνω πλευρές της δράσης μας αποτυπώνονται στο παρακάτω πρόγραμμα για την περίοδο. Παλεύουμε:
1. Για τια την ανατροπή του σύγχρονου καθεστώτος εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Ριζική βελτίωση της θέσης των εργαζομένων σε βάρος του κεφαλαίου, με αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, μείωση του χρόνου εργασίας (5νθήμερο, 6ωρο, 30ωρο), σταθερή και ασφαλισμένη δουλειά για όλους, νομιμοποίηση των μεταναστών εργατών/τριών..
2. Για την εξασφάλιση της δημόσιας υγείας και την προστασία από την πανδημία, με την ανάπτυξη ενίσχυση του ΕΣΥ, με την κρατικοποίηση του ιδιωτικού τομέα υγείας με τη μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων, μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού. Με μαζικούς, δωρεάν εθελοντικούς εμβολιασμούς, ενάντια στα αυταρχικά μέτρα και τις διακρίσεις για τους «ανεμβολίαστους» και την εργαλειακή χρήση της επιστήμης από την πλευρά της κυβέρνησης και των «ειδικών της». Με μέτρα που κάνουν ανθρώπινες και υγιεινές τις συνθήκες ζωής για τον λαό στις πόλεις και στα χωριά
3. Για να είναι αποκλειστικά δημόσια δωρεάν αγαθά, η υγεία, η εκπαίδευση, η έρευνα, η ενέργεια, ενάντια στους νόμους της αγοράς, με εθνικοποιήσεις των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση, με κτύπημα της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, στην προοπτική της πλήρους κοινωνικοποίησης του πλούτου.
4. Για τα σύγχρονα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες σε αντιπαράθεση με το μόνιμο καθεστώς κατάργησης των εργατικών δικαιωμάτων, σε ρήξη με το αστικό κράτος στην προοπτική του τσακίσματός του.
5. Συνολική αντιπαράθεση ανατροπή του πλαισίου της μεταμνημονιακής επιτροπείας και της ΕΕ και του χρέους, των βαθιά αντιδραστικών, αντιλαϊκών προϋποθέσεων και προαπαιτούμενων του «ταμείου Ανάκαμψης» και του ΕΣΠΑ. Συνολική αντιπαράθεση, αντικαπιταλιστική ρήξη / έξοδος από την ΕΕ. Διαγραφή του χρέους.
6. Πάλη για την υπεράσπιση της ειρήνης, ενάντια στους θηριώδεις πολεμικούς εξοπλισμούς και την «αγορά του αιώνα», τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τον αντιδραστικό ανταγωνισμό ελληνικής και τούρκικης αστικής τάξης και όλων των αστικών τάξεων της περιοχής. Είμαστε ενάντια στην «στρατηγική σχέση Ελλάδας-ΗΠΑ» και την ελληνογαλλική συμφωνία. Έξω οι βάσεις, έξω από το ΝΑΤΟ.
7. Άσυλο και δικαιώματα στους πρόσφυγες. Να κατοικούν στις πόλεις και τα χωριά μας με αξιοπρεπείς συνθήκες. Να ανοίξουν τα σύνορα και να κλείσουν/καταργηθούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
8. Πάλη για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος, ενάντια στην εγκληματική του εκμετάλλευση από το κεφάλαιο, τη λεηλασία της φύσης και των δημόσιων χώρων, τις ιδιωτικοποιήσεις τις τοξικές τροφές και τα μεταλλαγμένα, τη ρύπανση και τις πόλεις τέρατα που γεννούν τις αρρώστιες και τις πανδημίες, με στόχο μια αρμονική σχέση ανθρώπου-φύσης σε μια κοινωνία που κριτήριό της θα είναι οι ανθρώπινες ανάγκες και όχι το κυνήγι του κέρδους
9 Αγώνας για υψηλής ποιότητας διατροφή για το λαό, με δημιουργία πρωτοβάθμιων παραγωγικών συνεταιρισμών / εθνικοποίηση της συγκεντρωμένης γης, της εκκλησιαστικής περιουσίας και των αγροτοδιατροφικών επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας. Δημόσιος έλεγχος στο κύκλωμα διάθεσης και στις τιμές των αγροτικών προϊόντων. Ανατροπή της ΚΑΠ της ΕΕ που χτυπάει τη μικρομεσαία αγροτιά.
10. Αγώνας για την ισότητα των φύλων. Πάλη όλης της εργατικής τάξης και της νεολαίας με κορμό το εργατικό κίνημα ενάντια στην γυναικεία καταπίεση και σε όλες τις σεξιστικές επιθέσεις της άρχουσας τάξης και της κυβέρνησης, τις διακρίσεις λόγω φύλου, καταγωγής, σεξουαλικού προσανατολισμού για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.
11. Άμεση στήριξη των αυτοαπασχολούμενων και των μικρών ελεύθερων επαγγελματιών που καταστρέφονται από την κρίση με ενα ισχυρό εργατικό κίνημα που με τους αγώνες του έρχεται σε ρήξη με την συνολική πολιτική του κεφαλαίου Αντί για φοροαπαλλαγές «κίνητρα» στους κερδοσκόπους «επενδυτές» να αυξηθεί το αφορολόγητο για αυτές τις κατηγορίες, διαγραφή των χρεών για τις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας για την περίοδο που ήταν κλειστές οι επιχειρήσεις τους, πλήρη διαγραφή χρεών σε τράπεζες και Δημόσιο.
Συνολικά, οι αιχμές που αναδεικνύουν οι αγώνες σε όλα τα μέτωπα της ταξικής πάλης θέτουν επί τάπητος ένα κεντρικό ερώτημα: ποιος ελέγχει την οικονομία και την πολιτική, ποια τάξη ελέγχει τον πλούτο της κοινωνίας και τις αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Η πάλη για τον εργατικό έλεγχο ξεκινάει από σήμερα και φτάνει ως την επαναστατικη΄αλλαγή όπου ο έλεγχος της κοινωνίας, της οικονομίας και της εξουσίας περνάει στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της.
17. Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο ορίζοντας αυτών των αγώνων και του προγράμματος που διαμορφώνουν δεν περιορίζεται στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού δρόμου. Η εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση απέδειξε ότι με τη στρατηγική των λεγόμενων «αριστερών κυβερνήσεων» ούτε περιορισμένες υποσχέσεις φιλεργατικής πολιτικής δεν γίνονται πράξη με αυτόν το δρόμο, πόσο μάλλον ένα γνήσιο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα. Θα προχωρήσει μέσα από τον μαζικό εξωκοινοβουλευτικό αγώνα του εργατικού και λαϊκού κινήματος, την συγκρότηση και ενίσχυση του αντικαπιταλιστικού προγράμματος και μετώπου με στόχο τον κλονισμό και την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης, την προσέγγιση της επαναστατικής αλλαγής.
Ε. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΑΡΣΥΑ
18. Για να μπορέσει το μέτωπό μας να παίξει αυτό το ρόλο στις μάχες που βρίσκονται μπροστά μας, πρέπει να εξετάσουμε και να συζητήσουμε συντροφικά την παρέμβαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το προηγούμενο διάστημα.
Καταρχάς, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έπαιξε θετικό ρόλο με την πολιτική στάση της απέναντι στην εκστρατεία του «όλοι μαζί» της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης από το ξεκίνημα της πανδημίας. Αρνήθηκε τη λογική του «θα λογαριαστούμε μετά» αντίθετα ανέδειξε την ανάγκη να δώσει το κίνημα «εδώ και τώρα» τις μάχες του ενάντια στις επιθέσεις της κυβέρνησης. Σύντροφοι και συντρόφισσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρεθήκαμε στην πρώτη γραμμή όλων των μαχών στο προηγούμενο διάστημα. Σύντροφοί μας στα Νοσοκομεία έπαιξαν πρωτοπόρο ρόλο στις εργατικές αντιστάσεις για να φτάσουμε στην σημερινή φάση των εργατικών αγώνων. Δώσαμε και κερδίσαμε τη μάχη για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής. Σύντροφοι και συντρόφισσες στις Σχολές πρωτοστάτησαν στις μάχες του φοιτητικού κινήματος με τον Χρυσοχοΐδη και την Κεραμέως, στις μάχες ενάντια στο σεξισμό και την καταπίεση.
Ωστόσο, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ως μέτωπο, δεν κατόρθωσε να αναδείξει το διακριτό πολιτικό του στίγμα. Υπάρχει τεράστια αντίφαση: Πολύ λίγο ως καθόλου η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν προσπάθησε να κεφαλαιοποιήσει την πρωτοπόρα παρουσία των σ. μας στα μέτωπα της ταξικής πάλης, όπως για παράδειγμα με κεντρικές ή τοπικές εκδηλώσεις και διακριτή παρουσία. Έκφραση αυτής της υποχώρησης ήταν ο μαρασμός της συλλογικής λειτουργίας του μετώπου, από τις Τ.Ε. μέχρι το ΠΣΟ και την ίδια την ΚΣΕ (η οποία φέρει και την ευθύνη). Επιπλέον σε πολλές περιπτώσεις συνεχίζονται οι διαφορετικές πρακτικές ακόμα και εκλογικές καταγραφές πράγμα που δημιουργεί κλίμα εσωστρέφειας, κρίσης απογοήτευσης. Χρειάζεται σοβαρή πολιτική και συντροφική συζήτηση και διαρκή προσπάθεια ενωτικής παρέμβασης μέσα κι έξω από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε και να ξεπεράσουμε τέτοια προβλήματα.
Οι λόγοι για αυτή την υποχώρηση εκτός από αντικειμενικοί είναι και υποκειμενικοί και πρέπει να συζητηθούν ανοιχτά και συντροφικά στην πορεία ανασυγκρότησης των ΤΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και με ορίζοντα την επόμενη Συνδιάσκεψή της που θα πραγματοποιηθεί την Άνοιξη του 2022.
19. Σε κάθε περίπτωση, αυτό το έλλειμμα πρέπει να το καλύψουμε, σε μια περίοδο μάλιστα που οι πολιτικές εξελίξεις επιταχύνονται.
Παρεμβαίνουμε στους αγώνες που ξεσπάνε, ενωτικά με όλον τον κόσμο που ξεσηκώνεται και παλεύει, προβάλλοντας τα βασικά στοιχεία ενός αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος.
Η πολιτική και οργανωτική στήριξη στους αγώνες και στα κινήματα, με την προοπτική της γενίκευσης και της κλιμάκωσής τους μέχρι τη νίκη, σε όλα τα μεγάλα μέτωπα (εργασία, υγεία, παιδεία, φτώχια, περιβάλλον και κλίμα, δημοκρατικά δικαιώματα, ρατσισμό, φασισμό), η συστηματική και πολύπλευρη προβολή της αντικαπιταλιστικής, εργατικής εναλλακτικής απάντησης, το πολιτικό, οργανωτικό και αριθμητικό δυνάμωμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με αναζωογόνηση των ΤΕ και ενίσχυση με αγωνίστριες και αγωνιστές που παλεύουμε μαζί και έλκονται από τη δράση και το πρόγραμμα μας και οι πολιτικές πρωτοβουλίες συσπείρωσης ανατρεπτικών δυνάμεων που θα πάρουμε το επόμενο διάστημα είναι οι βασικές πλευρές της δράσης μας .
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα αναλάβει πολιτική πρωτοβουλία και θα απευθύνει κάλεσμα για την ενότητα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, πρώτα απ όλα στην βάση των αγωνιστών της.
Στο πλαίσιο αυτό, απευθυνόμαστε σε δυνάμεις και αγωνιστές που παλεύουν για τους στόχους και τα αιτήματα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, που παλέψαμε μαζί τα προηγούμενα χρόνια ενάντια στον πόλεμο, τους ανταγωνισμούς των αστικών τάξεων σε κατεύθυνση αντιιμπεριαλιστική, αντιεθνικιστική, διεθνιστική, ενάντια στον ρατσισμό και τους φασίστες ,ενάντια στην κλιματική κρίση και την καταστροφή του περιβάλλοντος, κατανοούν τον αντιδραστικό ταξικό ρόλο της ΕΕ και του χρέους και παλεύουν για την έξοδο από την ΕΕ και την διαγραφή χρέους. Απορρίπτουν τον κυβερνητισμό, κατανοούν ότι η λογική των «αριστερών κυβερνήσεων» μέσα στα πλαίσια του συστήματος οδηγεί σε ήττα, προσανατολίζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην ανατροπή του καπιταλισμού και στην επαναστατική αλλαγή του και προσανατολίζονται στην κινηματική και πολιτική συνεργασία των δυνάμεών της αντικαπιταλιστικής αριστεράς .
Σαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ εκτιμάμε ότι υπάρχουν χιλιάδες αγωνιστές που συμφωνούν με τις παραπάνω αφετηρίες και μπορούμε με αυτούς να συζητήσουμε χωρίς τακτικισμούς και ασάφειες, μακριά από κοινοβουλευτικούς και εκλογικούς υπολογισμούς και ενότητες χωρίς αρχές.
Χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες ρίχνονται στις μάχες για την ανατροπή της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και οι αναζητήσεις τους ξεπερνούν τα διστακτικά και «ρεαλιστικά» όρια της κοινοβουλευτικής αριστεράς.
Η συνεδρίαση του ΠΣΟ στις 17 Οκτώβρη πρέπει και μπορεί να γίνει αφετηρία για το δυνάμωμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την συσπείρωση αυτού του μεγάλου δυναμικού που αγωνίζεται και αναζητά πολιτικό στήριγμα. Για να αναδείξουμε την αντικαπιταλιστική επαναστατική αριστερά που αξίζει και έχει ανάγκη όλος αυτός ο κόσμος του αγώνα και της αριστεράς.
Ένα πρώτο βήμα είναι ο φετινός γιορτασμός της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στον οποίο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα παρέμβει πολιτικά με εκδηλώσεις σε όλες τις πόλεις και μαζική παρουσία στις διαδηλώσεις
ΑΘΗΝΑ 17/10/2021
ΠΣΟ ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου